Όταν επικράτησαν το 1908 οι Νεότουρκοι, υπόσχονταν συναδέλφωση και ειρήνη μεταξύ των Τούρκων και των άλλων εθνοτήτων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Πολύ γρήγορα, όμως, άλλαξαν στάση και ξεκίνησαν τους διωγμούς όλων των υπόλοιπων εθνών.
Στο μεταξύ, το 1911 ξέσπασε ιταλοτουρκικός πόλεμος. Οι Τούρκοι ηττήθηκαν και έχασαν εδάφη τους στην Βόρεια Αφρική. Τα βαλκανικά κράτη (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία και Μαυροβούνιο) πήραν δύναμη από την νίκη της Ιταλίας και αποφάσισαν να συμμαχήσουν προκειμένου να απελευθερώσουν τις περιοχές τους τις οποίες κατείχαν οι Οθωμανοί, αφήνοντας προσωρινά τις μέχρι τότε μεταξύ τους διαφορές .
Οι Μεγάλες Δυνάμεις ήταν χωρισμένες σε δύο στρατόπεδα: Από την μια ήταν η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία κι απ' την άλλη οι δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία).
Ενώ η Γερμανία (που είχε γίνει σύμμαχος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας) δεν ήθελε έναν βαλκανικό πόλεμο, οι δυνάμεις τής Αντάντ έπαιρναν περισσότερο το μέρος των βαλκανικών κρατών.
Στις αρχές Οκτωβρίου 1912, με διάφορες αφορμές ξέσπασε πόλεμος μεταξύ του Βαλκανικών κρατών και της Τουρκίας, ο Α΄ Βαλκανικός πόλεμος.
Η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο αυτόν πανέτοιμη, αφού ο Βενιζέλος είχε φροντίσει από τα προηγούμενα χρόνια να εξοπλίσει τον στρατό και τον στόλο (είχε πάρει κι ένα δάνειο 100 εκατομμυρίων δραχμών...).
Στην διάρκεια του πολέμου οι Έλληνες απελευθέρωσαν τα νησιά του βορείου Αιγαίου (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1912), την Θεσσαλονίκη (26/10/1912), τα Ιωάννινα (21/2/1912).
Οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι κατέλαβαν ένα μεγάλο μέρος της Μακεδονίας και την Θράκη. Οι Αλβανοί ξεσηκώθηκαν κι αυτοί, προσδοκώντας σε δικό τους κράτος.
Ο πόλεμος κράτησε μέχρι τις 17 Μαΐου 1913. Το τέλος του βρήκε το Οθωμανικό κράτος ηττημένο σε όλα τα μέτωπα.
Στις 17 Μαΐου 1913, με την Συνθήκη του Λονδίνου, οι Οθωμανοί έχασαν και επίσημα όλες τις περιοχές δυτικά του Έβρου, καθώς και την Κρήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου